Rüveyda

bozkır bakışlı kısrakların yelesini uçuran

hoyrat bir rüzgardır göz göze gelişimiz

bile isteye kaçtığım şehir gözlerindir Rüveyda

١.

düşürdüm yüzümü tatsız bir bahar akşamı

kırılgan çiçekler derledim k/ağıt denizlerinde

gölgesi kendine küs seyyahtan türkülerini dinledim senin

içimi çürüten şiirlerde aradım gözlerini

gamzelerinde içtim aşk şarabını

dedim

bile isteye yandığım bu çöl yüreğindir Rüveyda

aşk iliğidir yanağıma kondurduğun buse

ölümsüzlüğün ilk günleri gibi sıcak

sonrası kahkaha çiçeklerinin efsunlu kokusu

eflatun gecelerin sessizliği

sarhoş naralarıyla bölünen

dedim

bile isteye kaçırdığın bu eller ölümümdür Rüveyda

٢.

konar göçerler serinler yaşlı söğüdün altında

konar kırık dallarına ürkek serçeler

gagasında kurumuş incirlerin kokusu

mavimtrak tüylerinde baharın ipek muştusu

yüzün suyun hürmetine dönüp duruyor ahenkle

bile isteye tutunduğum yaşam seninledir Rüveyda

٣.

ah! Rüveyda

mora çalan gülüşünle cezalandır geceleri

kahkülüne kına yakan anaların çığlığıdır sustuğun

vuslat türküleri sızlasın damarlarında

dedim

bile isteye ıslandığım yağmur gözyaşındır Rüveyda