Rüyaymış Meğer

Bir sessizlik var çevrede,
Tüyleri ürperten.
İki yanımda duruyor,
Beyaz mezar taşları.
Üzerlerine yazılmış kitabeler.
Çoğunda vardır maniler.
Okurken titredim.
Yürüken ayaklarım sendeledi,
Düşmek üzereyken,
Son an kurtardım kendimi.
Yol uzun bitmeyi bilmez.
Bu yol yürümekle tükenmez.
Bir ses geliyordu vızırtı halinde,
Kulakları tırmalayan.
Sanki bendim mezarda yatan,
Onlarla da konuşan.
Çok genç yaşta ölenler var.
Türlü türlü dertleri var.
RUhum uçtu uzaklara,
Sıla artık çok geride kalan,
Bir sonsuzluğa gitmekteyim.
Yol uzun,
Vücutsa çok yorgun.
Üzerimde beyaz uzun bir elbise,
Pembe beyaz tüller içindeyim.
Uçuyorum,
Eteğimi tutmakta kuşlar.
Benimle beraber yükseklere doğru uçmaktalar,

Görüyorum rengarenk çiçekler,
Akan pırıl pırıl bir ırmak.
İnip içiyorum kana kana.
Öyle güzel bir su ki;
Buz gibi VE berrak,
Böyle bir su dahagörülmemiş, bu yaşamda.
Pırıl pırıl parlıyor,
Buz gibi dudağa dokunuyor.
Yalnız değilim artık,
Sevdiklerimle beraberim.
Kuşlar cıvıl cıvıl ötmekte,
Şarkı söyler gibi.
Uçuyoruz göğe doğru,
Hepimizde var bir neşe,
Mutluluklar ülkesindeyiz.
Yalnız değilim artık,mutluyum,
Sevdiklerimle beraber.

Uyandım aniden,
Yatakta yatan benim.
Kimsecikler yok çevremde,
Meğer gördüğüm rüyaymış,
Rüyaların belki en güzeli.