Rüzgar

Ben sildikçe göz yaşımı, yeni yağmurlar damlar yeryüzüne.

Yeni çiçekler açar,

Yeni fideler belirir yüreğimin göz bebeğinde.

Ağaç olan fidemin dalına, yuva yapar kanarya.

Yavru bir kuşun feryadına ortak olur gibi rüzgar.

Bu rüzgarla can bulur uçurtmalar,

Bu rüzgarda savrulup gider bahar.

Yeterince soğukkanlıysa,

Yavruyu gidip yılanın kulağına fısıldar.

Ey nereden esip geldiğini bilmediğim rüzgar!

Hani biz aynıydık ? Ben mesut, sen bahtiyar.

Ne diye yüreğimi dondurmaya estin ?

Ne diye, korkmuş uçurtmamın ipini kestin ?

Kestin de mutluluğumu uçurdun,

Kestin de umudumu yeryüzüne serpiştirdin.

Umudumun düştüğü her noktadan filiz atsın şimdi,

Toprağa işlenmiş mutlak sonu bahara katsın.

Beni devirip giden rüzgar,

Esip gürlediğiyle bende kalsın.

Alsın canımın her bir parçasını,

Göğe kaldırıp yere çalsın.

Toza toprağa katsın da,

Denizlerin en derinine dalsın.

Yansın çölde kopan nefret fırtınası,

Güneş, ölen sevgimin üstüne kanasın.

Ey hayat!

Bırak vicdanım yalnızlığa hayran kalsın.

Sevgiyle alevlenen bir çift kanat,

Kül olunca her şey geçer sansın.

Karanlık, aşkımın körpe tavrını alsın,

Bir kibrit ışığında rüzgar, alevine kansın.