Saat On İki Buçuktu

Gece saat on iki buçuktu
Yıldızlar elmas zarafetiyle
Süslerdi loş karanlıkları
Gözler sevgilinin davetiyle
Efsunlu hülyalara dalardı
Geleceğin bulanıklığı
Bir masalla dağılırdı
Aşkın en saf hali
Canlanan tablolarda
Güvercinlerin kanatları
Umut ülkelerine kanat çırpardı
Ruh akıl çemberiyle firarda
Gönül imkansızlığın tarafında
Kadınım desen o mutludur arafta
Derin bir sızıyla uyanır
Büyülü masaldan gözler
Kadehler savrulurken geceye
Sendelenir duygular birden bire
Yıkılır gönül tahtı üzerime
Zemheri soğukluğu çöker aniden
Yaşanmışlıkların gölgesinde
Aynalarda çaresizliğin resmi
Acıtıyor dudaklarımın düğümleri
Benden sana kalanları
Bilemeyecek
Kimse anla/tamadıklarımı
Gece saat on iki buçuktu
Tek suçum
Var olmaktı
Ya da belki de
Çok sevmekti...