Saatler

hiç bitmeyecek takvimin
pembe tozdan yalanı
mevsimler ne ara hasret diye yazıldı
gelişin ölüm diye adlandı

yürüdükçe dökülür yaş sanağı
yakmak için yanar ufkun karanlığı
kara mürekkebin umut pınarı
döküldükçe gönlüm ufalandı

suretimin ince çizikli yollarında
hasretinin yolculuğu
adımladıkça artar vurgunu
gözlerimden öper sensizliğin uykusu