Saçları Yalnız Kalmıştı Kadının

Sevmişti,
Gülümsemek, mutlu olmaktı hayali,
Acılarını unutmak,
Güvenmekti isteği.
Doluydu yüreği dobra dobra sevgiyle.
Ah birde güvenseydi.
Güvenmişti de sonraları,
Kadınsı yüreği kanmıştı,
İnanmıştı da.


Bulmuştu mutluluğu,
Hiç bitmemesi için dualar etmişti.
O günlere mahküm,
Günler ona mahküm du.
Sevgileri bekledi günlerden,
Günler sevgileri de getirdi ona,
Bir gün de gözyaşlarını.


Sevgi yakmaya başlamıştı,
Önceleri ısıttığı yüreği.
Ay gibi doğan yüzü,
Karanlığa mahküm olmuş,
Feri sönmüş gözlerle,
Ufka bakışı varya.
Acıydı.


Bir gülen neşesiz,
Bir ağlayan hüzünlü,
Elini saçlarından uzak tutarcasına,
Ah keşke dönse, acaba dönermi?
Saçlarımı tutarmı?
Diyordu,
Diliyordu da.


Saçları yalnız kalmıştı kadının.
Rüzgârın savurduğu göz yaşları,
Eşlik ediyordu tel tel.
Sarıp sarmalayan el uzaktı,
Dönermiydi bir daha?


Elbette dönerdi.
Sevgi emek ister sevgili dost,
Ben, sen yok artık,
BİZ olmak var gelecekte.
Sözmü?
Eğer sözse,
Saçların yalnız kalmayacak,
Duyacak, Özleyecek,
Dönecek elbet,
Ya da arayıp bulacaksın,
BİZ olalım deyince,
Döndüreceksin,
Özleteceksin,
Dilerim çok mutlu olacaksın.



30..06..2009.İst.