Sadece Kendime

Ağzına kadar ölümle doldu artık
ikimizin arasındaki şey.
tarifi yok bunun.
mümkünsüz çıkması yolların.
sol taraftan üst,
biraz yalnız kalmış, biraz küs
damarı tıkanmış son cephenin.
çok sarhoşken, ancak kendimi bildiğim
tek bir cümle sarfettim o gecede
anlamsızlığı kadar kitaplık çapında
bir kifayet çıkardım en kısa zamanda
o da sadece kendime!

çünkü seni çok iyi anlıyorum,
çünkü yalan söylemek tatlı gelir insana.

genlerimize girdi bizi düzmek için
sırada bekleyenler çünkü.
sarhoşluğumuzdan aldıkları cesaretle sarıyorlar bizi
sevgi dolu.
sevgi: senin cüretkarlığının, benliğime işlenmiş kodu.

insan sevdiği için yalan söyler,
kaybetmemek için aldatır çünkü.

inan senin bir suçun yok
dünya böyle
mesafeler artık her yerde ve herkeste
duvarların üstünde aykırı yazılar yazmıyor artık.
en son ben yazdım, çok sarhoştum o gece.

sabahın altısıydı
ilk defa duyduğum nostaljik bir şarkıda
şafak vakti kar yağmasını bekliyorduk
yanımdaki bir arkadaş. sen tanımazsın.
yıldızlar gitmez sandık
çok yaşlandılar zaten artık

o gece tanrıya son kez kırıldık.

batık gemilerin yıkılmış direkleriyle
kökünden tıkanmış damarlarını
düşündün mü hiç çıkmayan yolların?
yollar, zamanı hep kendine akıtır.
vallahi suçu yok hiçbirimizin,
o yolların kesiştiği yerde
şafak vaktinde, kar altında,
başkası değil, ikimiz vardık.

hatırlıyorsun, yazılmıyor diye artık
aykırı bir cümle bağırmıştım
o sarhoş halimle.
sen giderken.
arkamdaki duvarın üstüne.
arkanı dönüp baksaydın soran gözlerle,
söyleyebileceklerimin hepsi
sadece kendime.