Sağır Mektup

Kendi şiirine dönen lunapark ışıkları sessizliğim
Diğer tüm duygular yabancı
Aromasız bir cennet çıplaklığı gecelerde
Dualarla sevişen melek gölgeleri etrafımda
Akrostiş bir düşüş hissettiğim
Palavra kokan harflerin başlangıçlarıyla acı çektiğim
Gibisin
Sonunu çoktan terk etmiş
Sevgilim gibi
Hiçliğim
Sin

.

Daha dün koklamıştım oysa ki, aşksız sokakların şefkatini
Bir anne gibi tebessümle, bir kırık kemik gibi çatırdıyordu nedenlerimize
Astarı değişmemiş odalarımızın üzerine kat kat çekilen hüzün renklerimizdi
Hoş geldin diyordu, geç kaldın diyordu, o seninle terk etti kalbimi diyordu
En son şu köşe başına gizlenmiştiniz, karanlığın içinde sıcak bir öpüşmeyle
O büyüdü, o unuttu, bak ikinizi anımsatan sadece ben kaldım
Anımsayan ise sadece sen ve o çocuk diyordu

.

Gözyaşlarını koklayan toprak
Yağmur sonrası müziği misali sızı/lı/yor
Küflü bir deniz kıyısı sessizliği içim
Çakıl taşlarını okşayan tutunmalar etrafımda / dizleri kan içinde
Omuzlarımda asılan takvim yaprakları solgun
Omuzlarımda, kalbimdeki kancanın yorgunu o çocuk
O gitti, çok oldu gideli beni öldür özgür bırak sokaklara diyordu
İçimdeki çocuk sokakları hala seviyordu

.

Taş/ı/n/mak lunapark cenazesine benziyordu
Sevdiğim
Sevdiklerim yoktu
Sokakların sabahladığı bir sonbaharda
Işıklar hep sönüyordu

. . .