Şah Mat Evlat

içine kapanık
sessiz çocuk
benle elleşmeyin
der gibiydin

ilk gördüğümde
kantinde
top kek yerken
ne de şirin şeydin

bir çuval
zayıfın vardı
nasip bilinmez
af çıkmasaydı
belki şimdiye
hayatın kaydı
kim seni
adamdan saydı
hayret yani
lise sona gelişin

kaleyi çekişin
şah mat
o iş tamam
hocam deyişin
zafere uzanan elin
gülüşün şimdi
daha da bi şirin
konusu sensin şiirin

evlat ata da file de
sadece binmeyesin
konuşmayı da bilesin
büyük sanma
şahı da veziri de
sırtlarını dayamışlar
iki kaleye de
şefkat isterlerse veresin

babasız büyüyen
oyuncu sensin
öpüyorum
bu gurur bu şiir senin