Sahipsiz Öyküler..

Hiç gidilmeyen sendin...







gitme gözlerimi açık bırakıp
elleriyin sıcaklığı kalır
hatıra diye bıraktığın saç telin
ölmüş bir sevdayı hatırlatır


......










Bu akşamdı
Bu hüzün
Odam lal
pencerem duvar
Masam sandelyem
Tam orta yerinde kırılmış kalem









Ki
Alın yazını yazdığım
Günle gece arasına
Saatlerin sustuğu
Bir bilinmezden
kimsin sen
Bir şiir
Bir fiil
Ömrümü ele geçiren










Kalp tümörü
Avuçlarında
Çek kökümü
Topraktan
Toprak olmak şartıyla
İki dal
Bir serçe
Son bir şiirim kanatlarında
Gitme
Böyle
Usul naif kırılgan
Geri döndüğünde
İhtimal
Ben olmam









Korkağım biliyorum
Bileklerim de kör bir gece
Tenine sığınan örümcek
Ölüm değerken sesime
Bilmezsin








Gamzelerinde uçurum çiçekleri
Büzülüp kendi kabuğuna
Aşksız ve kimliksiz
Ölmemelisin









Olancası hiçliktir
Boş bir harıta
İklimsiz yerçekimli
Yazısız bir masal
Aldatmaktır
Kendi ömrünü









Korku
Boş bir kuyu
Bakmadan geç
Ve tut ellrimi
Aşksan
Sonsuzluğu seç









Aşk bilmediğin bir ölüm şekli
Ayrılık bidiğin ceset





Git Akşam oluyor

Ay kirli bir düş
Gece ölü sevici bir akrep
Şehir et obur kalabalık
Bir şairin ruhu paçalanıyor
Ölü ele geçriliyor soluğum bismillah
İşgal saçlarında başlıyor keder ellerinde
Kuşatmalar da kuşatılıyor
Kalbiyin girdabında








sahipsiz bir öyküydün
Alın yazımda çalınmış son dize
Sürgün edileceğin son ülke








Üstüm de ne çok sevdan var
Ne çok borçlandın yalnızlığıma
Ne çok sen oldu yeryüzü
Değişsin yörüngesi atomu evrenin
Eksenim gök kuşağı her renk
Milyon kere milyon çoğalsın hüzün