Şair Bozması Biriyim

Bir gün tozlu raflardan iner mi karalamalarım...
İmzası ilk aşkın suskunluğuna atılmış yazılarım.
Ön sözünde ismi bulunmayan bir çıkmazım...
Keramet sende zannetme , şair bozması biriyim...

Ruhunu aldım , ben bozdum huzurunu , sevdim
İçine aşk tohumunu düşürdüm , göz bebeğindim...
İlk dokunuş bir gönle , ilk öpücük heyecan içimde...
Suçluluk duygusu bilme diye , ellerim ellerinde...

Hasret çekmezdik , bilseydik sever miydik ?
Sevdik diye bu kadar dert içine niye girdik !
İmkansızdı madem çıkmazı niye zorladık?
Uçsuz bucaksız aşk bizdik , şimdi kayıp düzenim...

Yıllar geçti gitti , sevdiğim zannettiğim kadın...
Şimdi seni görsem aynı duyguları mı hissederim ?
Kimleydin bu güne kadar , kimin omzunda uyudun ?
Kimin gözlerinde söndürdün gönlünün ateşini...

Hiç mi özlemedin tenine dokunan ilk erkeğini ...
Saçlarını örgü örgü göremedim , yıllar büyütmüş seni...
Gördüm , avuç içleri yumuk parçanın suretini...
Adını koyduğun , kızımızın ismi ile uzun yaşar dilerim...

Senden sonra mı ? çok sürmedi kapılarım kırıldı...
Sevmeden yaşasa mutlu olur mu insanoğlu ...
Ne kadar dayanabilir ki acıya müptela olsa bile...
Bir gülüşe kapılıp unutup gittim sensizliğimi...

Teslim ettim geçmişe , karaladım durdum sessizce...
Bilmedi kimse , üzerine alındı gelip geçtiler sadece...
Zamanı gelir durulurum bir gün bende , öylece...
Sen mutlu uyu , yasla başını , dert bilme düşlerimi...
Tozlanıp eskimiş şiirlerimin kıymetini , belki anlar birileri...