Şair Ölmüş Dediler

şair ölmüş dediler,
ses çıkarmadım...
öldüm ama bir canlı kadar acı çekiyorum..

yalandan şemsiyeler açıyorum kırık penceremden,
aşağısı düş, aşağısı aydınlık,aşağısı sen...
bir bütünün iki çeyreği edemedik ya YİNE...
kültablasına yapıştırdığım sigaramın yüzü asık,
dumanı hala çekilmemiş,bir sis bulutu doluyor içime...

yine niyetlendiğimle kaldım akıntı dolu şu evde
her adımımda bir başka yalnızlığa çarpıyorum...
dışarısı gün,dışarısı güneş,dışarısı gerçek,
bense 5 metrekare hayallerde boğuluyorum...

ah bebeğim şarkılar seni anlatmıyor artık,
artık eskisi kadar seninle dolu değil lekelenmiş sandığımın,
boş sandığım köşeleri...
hayallerin sızmış olsa da gün ışığı ile beraber,
belki de yolunu şaşırmıştır kader...
nerden bileceksin ki sen ölümü,
deselerde inanma zaten,
daynamaz o kuş kanadı kadar narin tenin,
sen hayaline devam et bir at gözlüğüyle beraber...

birgün haber gelirse;
mevsim artık o yaz değil,
ve saat dördü beş geçmiyor,
ve uyandığında hayalinden,
üstünden leylek sürüsü geçmiyor...
mezarımı biliyorsun,
en son toprağını attığın yer...