Şairin Hali

Rüzgârı saçlarından yakalar da bir şair,
Söyletir sırlarını, ne varsa aşka dair.

Çözerek hece hece, şiirine kondurur,
En derin sızıları, mısralarda dondurur.

Bazen güzel bir koku, kim bilir kimden sinmiş,
Bazense bir göz rengi, tellerine ilinmiş.

Hüzün ile örtülmüş, mazi olmuş anılar,
Mehtapsız gecelerde, çekilen tüm sanrılar.

Yaşanan anılardan, geriye kalan izler,
Zülüflerin altında, saklanan nice gizler.

Hazan yaprağı olup, dizelerde savrulur,
Güze dönen mevsimin, ayazında kavrulur.

Gergefte desen gibi, cümle cümle dokunur,
Muhabbet dergâhında, dilden dile okunur.

Kimse bilmez şairi, yaşadığı hal nedir
Acılar sarmalında, kim bilir ne haldedir

Acep hangi lalenin, halesine vurgundur
Neden mecnunlar gibi, böylesine durgundur

Hoyratça esen bir yel, kondurdu diye buse,
Kıskanıp da telleri, düşmekte derin ye'se

Hüzün ile hasreti, işlerken nakış nakış,
Dert mi olmuş içine, buğulanmış bir bakış.

Bir mum gibi sessizce, için için yanmakta
Erirken yudum yudum, her an onu anmakta

Gönüllü tutsaklığı, aşkı yaşayan anlar,
Özgürlükten evladır, onunla geçen anlar.

Bahar cemresi gibi, gönle düşen ateşler,
Kararmış duyguları, yüreklerde ateşler.

Gül cemalde benleri, görür 'bende' olanlar.
Benden öte ne görsün, aklı tende olanlar,

Manasını yitirmiş, âlemin köleleri,
Mümkün müdür şairi, anlasın böyleleri,

Muhabbet bağlarının, edalı nazlı gülü,
Meftun eder kendine, elbette ki bülbülü.

Sanma ki kalem yazar, şiir yürek sözüdür,
Hece cümle bahane, sevda işin özüdür.