Şairin Nesli

şairin NESLİ şahlanıp bir inme gibi indi şah damarıma...
dalgalar savunmasız kaldı rüzgara karşı.
terkediliş kör bir bıçak gibi,
öldürmeyip kan buladı satırlarıma...
el sallayan bir çift göz kaldı hala sevişmekte,
gitme diyen men-diller kurudu a-yazdan,
üzgünüm!!
son mevsim de,
artık hayale süzülmekte...

bir kifayet daha parçaladı güneş doğarken,
ve ben sönerken
hiçbir düş bakire değildi.
ya da hiçbir hayal el değmemiş olamazdı zaten.
hiçbir ayrılık günahsız,
hiçbir sevgili masum!!!

hangi gidiş gerçekten gerekliydi?
ve hangi gözyaşı gerçekten gerçekti?

şimdi gidiyorsun suskunca ağlıyor gözlerin;;
kimseye boştan yere el sallama,
ya da kılıç,her neyse...
sadece git...

biliyorum;
yaşadığım sürece,
gözyaşın yanaklarında,
son nefesin dudaklarında,
payidar kalacak...