Şairin Son Sesi Sensizlik Kederi

Her veda gözlerin gibi
titretiyor soluğumu
ruhumda elleri bağlı bir kasım ikindisiyle
yaşam kesiyor yolumu
bitmiyor takvimlerin tekrarı
ve geçmiyor zamanın yanıkları

şimdi içimde soğuk bir mermere düşüyorum
kanı pıhtılaşmış gülüşlerimle,
yüzümü ressamı sen olan
ıslak bir kadın tualinde görüyorum

hayra yorulmayan bir şerrin tam ortası oluyor sensizlik
ve ikimizli sevginin başladığı o güne
yaklaştıkça zaman,
kendimi hiç affetmiyorum...
...
kırgınım...
...
bana!
bütün aşklara!

inançları yerle bir olan son şairin son sesiyim

nerden baksan şiir mi serzenişim?

ne diyorsun duymuyorum...

...
demem o ki sana her veda
sen gibi kesiyor sesimi soluğumu
yalan bir düş kaplıyor
olmayan varlığımda bu yokluğumu
kapısı aralı bir gece zifiriyle
düşüyor gözlerimin yorgun bakışları
halden anlamayan bir zamanın koynuna
sonra ben senziliğin yaralarıyla
uyuyorum
hiç uyanmamacasına

...kırgınım
seni...
çok seven kendime!


(medet gözlerine diz çöktüğüm / ayyuka çıkan sesimde ömürlük sözümsün)