Şairin Vuslatı

Dağ gibi sevgiler birikmiş gönülde
Karanlık üstüne karanlık, germek niye.
Beklemek mi baharı, toprak kanında tohum gibi,
Yeşermek o gün ışıl ışıl güneşler içine.
Sevgi, seveni görünce yüreğinde fışkırır
En tatlı en güzel sözleriyle.

O gün derler ya biter şiir,
Şairin yüreğinde kök salan koca çınar
Dibinden sökülür.
Ne bir kök, ne bir dal kalır yerinde
Şair sevdiğine kavuştuğunda artık
Şiir biter,
Şairin vuslatı şiirin ölümüdür.

Belki keskin bir şey
Acemice doğalı anlatmak.
Olsun, çoğunda yaşanan
Duygular büyür büyür ve en sonunda
Bir demet gül gibi sevene verilir.

Evet bir demet gülün ömrü ne olur
Karşındakinin verdiği bir su ile
Bir kaç gün yaşar,
Ve sonunda o da söner
Geriye bir kaç kuru gül kalır.

Ama asıl yolculuk içten başlar
Yüreğin içinden geçer
O sevgiyle örülen yollar.
Ve gerçek bir erdem büyür
Seven gönül çağlayan bir nehir
Her zaman büyür sevdiğine
Sen hiç durma sev
Sev be gönül.

(Mart 2011 İstanbul)