Şairiyle İç Çekişen Şiir

Biliyorum

Şiir anahtardır

Her kapıyı açan 

Şekilsiz şemalsiz görünümsüz

Şu dünyada ölümsüz diye bir şey varsa o da benim biziz

Senin için sadece birkaç sözcük 

Üç beş mısra belki biraz

Benim için her sözcük gözümün yaşı

Her mısra ruhumun zemzem suyu 

Başkasının denizindeki maviye heveslenir durursun her şiirde 

Yok şöyle yok böyle diye

İsyan eder

Dem vurur

Ahkam kesersin ha babam de babam

Oysa başkadır olay

Hani vardır ya

Adam kemençe tamircisidir 

Hem de öyle böyle değil herkes onu bilir

Ama gel gör ki kemençe çalmayı bilmez

Sen de öylesin işte 

Sadece yazan ama gerçeklerden de 

Şiirden de bihaber olan

Yazıp duran yazdıkça kendini bir halt sanan

Haa

Hayat denen senaryoda 

Kendi romanını yazmaktır şiir yazmak bilirim

Hatta

Pafta pafta parsellemektir dünyayı 

Yazılan her şiir kadar 

Kendi acını pay etmek 

Okuyanların da derdine dert katmaktır belki derdin 

Omuzlarındaki yükü hafifletmek içindir belki de bu taksim

Bunu bilmem

Ama bir yere kadar arkadaş bir yere kadar

Biti kanlanmış senin gibilere kolaydır yazmak

Kolaydır kendi gibi olmamayı başarmak

Kolaydır yaşamadığı hayatları

Film seyreder gibi izleyip kendi hayatı gibi ifşa etmek 

Sen bir de benim yerime koy hele kendini

Ben her derdi içime hapseder

Her dizede pranga yer 

Gocunmadan giyotin altına uzatırım başımı 

Bil ki 

Şiir ihzar müzekkeresi değildir

Mekkâre de değiliz sırtımıza semer vurasın

Tahakküm ve tahakkuk arasında ezilen insan da değiliz biz siz gibi 

Biz olsak olsak

Beşeriyetin vak'a-nüvisi oluruz

Alamet-i farikası eksik yaşadığınız hayatın 

Şiiriz yani biz şiir 

Doğduğumuz yaştayızdır her daim biz

Hep diri kalmak isteriz

Şimdi kim bilir neler geçiyordur aklından

Hain mi 

Nankör mü

Adi mi

Karaktersiz mi diyorsundur benim için kim bilir bilmem

Belki siir de yazarsın bunun için bana haiz diyen

Tamam 

Kabul 

Çok zırladım

Çok zorladım şansımı

Ve biliyorum

Canından kanından değilse bile ruhundan doğdum 

Sayende insanlaştım kabul

Ama sen de kabul et be adamım 

Öldü

Öldü

Yetişin

Koşun 

Şiir öldü aman

Demez hiç kimse 

Hemen şuracıkta 

Doğduğum yaşta ölsem - ki hep doğar doğmaz ölürüz biz -

Duymaz kimsenin ruhu

Belki senin bile

Hem

Kim bilir kaç defter yaprağını mezar yaptın şiirlere

Kim bilir kaçını kaçıncı unutuşun bu

Ve biz unutulunca ölürüz mirim 

Sırf bu yüzden korkarız unutulmaktan ve unutmaktan 

En az her insan kadar

Ezcümle 

Şiir senin için sadece şiirdir yani bilirim

Bizim içinse ömür sen bilmezsin

Düşün ki

Koca bir dağın dibinde altın madeni olmaktır şiir 

Biraz şey gibi oldu bu dediklerim

Şey gibi

Aman boş ver sen

Madem şairsin 

Madem ki laftan anlarsın

Sen anla işte o zaman

Şuraya bir cümle bırakıyorum yaşamak diye 

Sıkıysa yaşamak adında hiç yazılmamış şiir yaz