Şairler Parkı

tokluğa yer yoktur
şairler parkında
aç yatar şairler
aç yatarlar ki
yedi semiz inekten biri
olmamak için
kralın rüyasında
aç yatar şairler
doymak için Yusuf'un kuyusunda

aydınlık değmez
şairler parkına
öyle masumdur ki gecenin uykusu
güneş kıyamaz uyandırmaya
güneş hiç doğmaz
şairler parkına
ve şairler
doymaz hiç geceye

güneşi mumdur gecenin
saçları savrulur rüzgarda
ve gölgesi vurur yapraklara
yapraklarda
şairlerin parmak uçları saklıdır
ve
yağmura muhalif
gözyaşları

şiirler yankılanmaz şairler parkında
her şair kendi şiirini yaşar
söyleyemez kimseye
sırrına mazhar olan
aslında kurdelasını da keser şairin
ecel kapısında
ve her şiir kendi şairini öldürür
şairler parkında

yaşamak yedi harflidir
ölmek beş harfli
ve yaşamak
daha zordur ölmekten
ve her şairin ölümü
yaşamaktandır aslında
her şair
kendi şiiriyle ölür
şairler parkında...

ve ölü şairler
ölmeyen şiirlerdir aslında...