Sakın Söndürme Mumu

Hayatımın iki çizgisi arasında kalmıştım,
Kızgınlıklarım ve senle olan yaşanmışlıklarım,
Canımı acıtan vakitlerin geldi sonra aklıma,
Boş vermişliklerin,
Vurdumduymazlıkların,
O Ateş Suhan tavrın,
İçimi musibet bir acı sarmıştı,
İçten içe düşündükçe kemiren,
Kemirdikçe yiyip bitirendi,
Bu ızdırap içindeki umarsızca yoğruluş.

Kimi zaman,
Karşı dağın ardı gibiydi sevgin,
Aşılmaz,
Sarp ve çetin,
Ne söylesem,
Ne yapsam,
Kahrımdan canımı versem,
Umursamazdın...

Ruhum,
Darağacındaki suçlu gibi
O lanet sevdamın
Ateşiyle titriyor,
İçimde yuvalanmış,
Habis bir acı sanki,
Her zerremde geziniyor.

Bedenim aşk uğruna,
Kendi kendini tüketmeye mahkum,
Ve sonu vuslatta biten,
Bir seviş bu,
Sarıyor içten içe sana olan,
Tüm sevda çığlıklarımı.

Ey aşkı müptelam,
Hayatımın hüzün kokan baharı,
İsteseydin önüne sererdim,
Ravza-i Cinânı
İsteseydin
Tükenmeye bırakılmış
Mum olur,
Eriyip biterdim,
Gölgende,
Ama sen sakın söndürme içimde yanan o mumu,
Söndürme sana aydınlanan,
İçimdeki son umut ışığını.
Bırak yansın.
Belki başka baharlarda,
Başka gönüllerde
Sevdaya uyanan bir ışık olur...