Sallanan Sandalye, Yaşlı Kadın Ve Adam Ellerinde Şiir Kitabı

kimselere aldırmadan
şiirler yazar dururdum
bunların bir şiir olup olmadığınıda hiç umursamadan
sonra seni sevdiğimi ve düşündüğümü
kimselere söylemedim
kendime bile
buna gerek duymadım nasıl olsa geçer dedim
geçtide
ama kimseleri sevemedim
ve bukadar acı çekdiğimi de hatırlamıyorum
sende biraz tuhaftın doğrusu
sana bakarken sen hep arkana sağına soluna baktın durdun
şaşımıyım diye şüpheye düştüm kendimden
başkalarının şiirlerini seviyordum
oysa ki sevdiğim sadece sendin
şimdi yağmur yağıyor
iri iri damlalar dallardaki çiçekleri
incitmek istemezmiş gibi
yavaşça iniyor yere
duruyor sonra tekrar başlıyor
sabaha kadar yazacak gibiyim
eski alışkanlıklarım mı depreşti ne
siyahla beyazı ve griyi
yol kenarında açan parlak renkli kır çiçeklerini hatırlıyorum
birden yaşlanıp sonra birden olduğum yaşa geliyorum
anlaşılan her yaşımda biraz sen varsın ve olacaksın
sevincimde kederimde bazende unutkanlığımda
son nefesimi verrken elimdeki kitap yere düşmek üzere
dürüst ve sadı k kalmak kolay değil
biliyor musun
zorlanmış olsamda cehennemin cazibesi ateş olsa gerek diye düşünüp
başka başka sevme şekilleri tarif ediyorum
yüzümü senden çevirmiyorum