Saman Rengi Yaralar

tedirgin bekleyişlerde zaman

istemsiz çabalardan doğdu

bizim öykümüzde bir anne iki çocuk

ne ararsan vardı ama bir tek

adam gibi bir adam yoktu

alnını alnıma vurduğun

o yunan meyhanesinde dün

bütün balıklar öldü

kalbim senin şehrindir

nereye gitsen orası vatanımız

oysa ellerim ayrılık yurdu ve büsbütün

tedirgin bir bulut gibi

aşkınla yollara düştüm

bu en acısıdır en sonuncusu

şavkıyla bir bıçağın yüzünde

Ay nasıl susturulabilir

dizleri eski bir yaradan

kanayan çocuğun

annesine benziyordu gözleri

benimse içimde sevgilimin

kalbini parçalıyordu nemi

ıslanırken dudakları seherde

kuru iklim güllerinin

ayaz içini öptü avuçlarımın

baktım dili yok kelimelerin

uykunun aşkın yazın

öylece kalacak kitaplar raflarda

sadece başını öne eğip

ağlayalım dedikten sonra

ben de sustum artık ağlayan kim

ağlatan kim bilinmez

meçhuldür başını koyduğum diz

içince biliyor musun

büsbütün içime doluyorsun

kifayetsiz kalıyor her şey

kendinden geçiyor

mıknatısa takılmış gibi atomlar

bilmiyorum neden bana düşüyor

çıldırtan bu akşamlar

bu mezbelelikte çürüyen gönül

yine de nereye düşüyorlarsa

ben orada ölüyorum

dilimin içinde nazlı bir kader saklı

kalemimin ucunda eni konu

yaslı bütün kadınlar

gelip gidip aşkı yüzüme vuruyorlar

kimin kimi sevdiğinin

ne önemi varsa artık