Samimiyet

Şah-mat olmuş gençliğimin
Kayıp yangınları gömülü bu şehirde
Kalmadı hiç birinin mezar taşı bile
Bu şehir
Düşe kalka
Adam etti beni sonunda
Yüreğimi rendeleyerek
İnsanların hangi yüzüne bakacağını şaşırmış gözlerimle
Ah samimiyet!
Sen ne bulunmaz şeymişsin
Meğer her şeyden değerliymişsin
Zümrüd-ü Ankanın kanatlarında
Kaf dağının arkasına çekip gitmişsin
Herkes işine geldiği kadar dost
İşine geldiği kadar sevgili
İşine geldiği kadar akraba
İşine geldiği kadar dindar
İşine geldiği kadar şucu bucuymuş bu şehirde
İmitasyonmuş gözyaşları bile
Günübirlikmiş en beylik aşk sözcükleri
Paran kadar dostun
Yaran kadar düşmanın varmış
Cüzdanının kalınlığı ölçüsünde ‘Sayın'mışsın
Vicdanının inceliği ölçüsünde ‘Muhterem'
Koskoca bir çölmüş bu şehir aslında
Her şey serapmış
Modern binalarında
Virane gönüller yaşarmış
Kibrin ve bencilliğin
Yalnızlığa hapsettiği
Anladım ki
Bu şehirde sana duyulan ihtiyaç nispetinde varmışsın
Ey şehir!
Güvenme şatafatına
Sen koskoca bir yalanmışsın