Sana Doğru Eğilen Evren

Sana söyleyemediklerim,
göğsümün altında saklanan kara bir kuyu.
Ne zaman içine baksam
gözlerimden sürgün edilmiş kuşlar uçuyor.

Bir gün, adını göğe yazdım.
Harfler dağıldı,
her biri başka bir takımyıldızın içine saklandı.
O günden beri,
geceyi her açtığımda
senin kırık sesinle parlıyor yıldızlar.

Biliyorum, bu şehirde
her sokak aynı yalnızlığa çıkar.
Bir çocuğun düşürdüğü cam bilye,
koca bir galaksiyi döndürür avuçlarımızda,
ama biz onu hep kaybederiz
çünkü kaybolmak,
bizim içimize kazınmış eski bir yasadır.

Ben seni en çok
hiçliğin kenarında sevdim:
bir ağrının içinde,
henüz kimsenin adını bilmediği
o yabancı çiçeğe bakar gibi.

Sana doğru eğilen evren,
aslında kalbimin içindeki kırık kubbeydi.
Her aşk biraz da kendi yıkıntısını taşır,
bunu bana gökyüzü öğretti.

Ve ben,
şimdi kendi sesimden bile sürgünüm.
Yalnızca sen duy diye,
ruhumun bütün atlasını
bir tek kelimenin altına bırakıyorum:

gel.