Sana Gitme Diyemedim Diyeli

hayli zamandır

tozlu raflar karşısında yaşıyorum

sayfalar arasında sıkışmış

mavi bir hasret karşısında

dizleri üzerinde doğrulamayan

bir bastonsuzum

yolculuğum

ki bu benim sensizliği

alfabetik serzenişlerle yaşadığım

tükenmişliği sorgulatan bir hikaye

hiç de kolay geçmiyor

sana gitme diyemedim diyeli

dizlerim üzerinde tükendim ben

hakikat ağırlığı çöktükçe omuzlarıma

nefesimi daha bir sıkı tutsam da

hep korktum uzanmaktan

ellerim değse

parmak izlerim şahit kalacaktı

dört yapraklıların yüz çevirmesine

minimalist benimsemelerle tükettim

duyguların çoğulculuğunu

karşılaşsak

İskenderiye'nin ihtişamı karşısında

okuma bilmeyen bir yolcu gibi kalakalacağım karşında

tozlu raflar karşısındayım

toz kaçmıyor olsa da gözlerime

gösterimi yasaklanmış

evrensel bir filme

demir korkuluk oluyor kirpiklerim

oysa aşk

akabinde doğrulmanın geldiği

sola çekimli eğilmekti

eğildim bende herkes gibi

ama

doğrulamadım

doğrulup da bir selam çakamadım kuşlara gülümseyemedim gökyüzüne

sana gitme diyemedim diyeli

bakamadım gökyüzüne

geceleri de sevmiyorum eskisi gibi

benim için

raflarda maviyi örten bir karanlık sadece

ama toz kaçsa gözlerime

belki de

geceye normal sayılacak

tavsız melankoli hissiyatım

doğrulup yüzümü yıkayacağım belki de...