Şarhoşun Öyküsü

Gözleri eskiden kalma çocuksu
Elleri sigara dumanı sarısı
Şarap gölüne düşmüş gövdesi
Meçhul yara acısı

Hep bir şeylere küfrederdi
Düşüne aşıktı oysa
Kaldıramıyordu bir şeyleri aşamıyordu
Ağlıyordu sokaklarda berduş

Özlüyordu sanki bir çiçeği
Nerdesin diye haykırıyordu
Kuru dallar gibi kırılıyordu yüreği
Şaraba yatırmış suçsuz gözlerini

Acı tenini sarartıyor kirpiklerinde
Dudak kıvrımlarına sızıyor
Acı ciğerini delip geçiyordu
Mecnun gibi çılgın gözü kör

Saçlarında yanıyordu hasret
Neydi seni bu kadar
Hasta ve alçak bir kelepçeye vuran
Seni böyle yağmurlu gecelere kilitleyen

Oysa ne de çocukca severdi güvercini
Savurdu gökyüzüne ve ardından bulutlara
Daldı sanki güvercine bir şeyler fısıldadı
Sonsuzluğa asılmıştı gözleri

Çok sonradan duydum ki baharı
Topraklar içinde açmış
Islak soguk bir gülü
Gözlerim büyüdü beynime sancı vurdu

Bir bahar sabahı bulutlar hıçkırırcasına ağlıyordu
Gökyüzü perdelerini çekmiş ortalık hüzün sahnesi
Acıyı kaldıramayacak kadar dar olan sokakta
İnsanlar işi gücü bırakmış çember kurmuşlar

Usulca sokuldum korkulu gözlerin arasından
Şarhoşun alnında parlıyan nur
Yüzünde sonsuz tebessüm
Einde aşk şarabı göğsünden sıçrayan

Yağmur damlaları............
Evinde kireçsiz duvara yazılmış kapkara sözler

Bir sabah geleceğim yanına bir sabah
Bir sabah baharla geleceğim
Bir sabah gökler hıçkıracak
Bir sabah ceylanım bekle bir sabah