Sarılma

seni anlamayacaklarını bile bile

anlatacaksın 

yağmuru çizer gibi buğulu bir camdan

çocukluğunun en ıslak anısından

düşeceksin ruhunu üşüten yalnızlığa

merhaba ben geldim diyeceksin aynalara

kendine sarılmak ister gibi çarpacaksın 

kendine sarılamamaya.

kollarının arasındaki boşluğu hiçbir kütle 

dolduramayacak, bile bile açık olacak kolların yine de

kapanmayan bir yara gibi duracaksın

hayatın ortasında

her şeyin ortasında kalmanın delirmişliği

payına düşen bu olacak.

her şeyin eksikliğini 

damarlarındaki kanda yüzdürecek

boğmak isteyeceksin kendini kendi kanında

kalbinden intikam almaya çalışır gibi

nefesini tutacaksın 

bazı sözcükler çıkmasın diye içinden.

yağmur yağmaya

ruhun üşümeye

sen anlatmaya

onlar anlamamaya devam edecek.

yalnızlığını kollarının arasına alıp 

diyeceksin aynalarda kendine

merhaba ben geldim,

sarılabilir miyiz?