Satırların Sonunda Güneş Doğar Yalnızlığa

kapatmış hayata dair ne varsa
kapıları, telefonları, saatleri...
bir tek kendisi
bir de penceresi
-perdeleri yok-
akıtmış içinden biçimsiz zehirleri
öyle bir anda ki
güneşin şafağı çizdiği
şafağın günle seviştiği
günlerin saatler doğurduğu
saatlerden yalnızlık soğurduğu
yalnızlıktan kendini unuttuğu
bir anda.
-satırların sonunda-

güneş doğar yalnızlığa...
-açılır tüm kapılar-