Savaşın Melekleri

Savaşın melekleriydik biz
Herkez koşardı bir yana
Biz bakardık sessizce ve şaşkınca..

Korkardık....

Çok korkardık
İçimzde yaşardık o alaca karanlığı
Her nefeste içimize çekerdik,Barut kokusuyla harmanlanmış korkuları.

Oyunlar oynardık yinede
Saklandığımız taşların arkasında..!
Çiçeekler toplardı
Boş mermi kovanlarnın arasında..!

Kurşun sesleri gelirdi,
Kulaklarımızı kapatıp annemin bize öğrettiği niniyi söylerdik.
'uyusunda büyüsün,tıpiş tıpış yürüsün ninii'
Gerçekten büyüyebilceekmiydik?
Gerçekten yürüyebilcekmiydik?
Korkmadan
Yürürken arkamıza bakmadan!
Atlatabilcekmiydik biz bu savaşı yara almadan

Gün geçiyor gece oluyor
Burda artık bayramlarda kutlanmıyor.
Burda zaman anlamını yitirdi artık.
EN son ailemle geçirdiğim barram hangisydi...?

Artık ellerim çamurlu,
Gözlerim hep yağmurlu
Kalbimi hissediyordum deli gibi çarpıyordu.
Ama sessiz cığlıklarım hiç duyulmuyordu..!

Savaş meydanında bırakılmış bir yürektik
Savaş demek;
Sevdiklerinin gözler önünde ölmesiydi
Eve bir daha dönememekti.
Dua etmekti.korkmaktı ve anlamamaktı.!
Eskigünlerin hayalini kurmaktı..

Evimde bebekelrimle oyanamak,
Annemin corbasıyla doymak,Kardeşlerimle uyumak
ve...Bunların bir artık hayal oldugunu bilmekti..!
Suçumuz neydii....?
Kimdi sebebi
Savaş meydanında seeebepsiz kalmamınn????