Saydam Hüzün

Çocuksu bakışlarla bir güne daha merhaba dedi,
Sessizce bir ilkilmeyle esti rüzgar adı zihninde
Oysa; ne kadarada çok hevesliydi mutlu bir sabah etmeye...

Gülümsedi sadece kendine,
Bir yarın daha olmuştu
Yar'sız...
Bin bir kez daha düşündü adını,
Tavaf etti gözlerinin elasını...
Ağlamak istese koskoca dünya eliyle bastırıyordu ağzını.
Susuyordu.
Korkuyordu gözlerinin Seyhan'ı kıskandıracağından.
Ağlasa ne Seyhan kalırdıı yarına ne Sakarya !


Bir kaç adım attı aynaya,
Kendini kendinde kaybeden ,
Yalnız benliğine bakacaktı.
Yine kokusu sinmişti hasretin, gözlerine...


Baharı bekleyen bir dal gibiydi sanki
Sesini duysa ilk ona açacak,
Yokluğunu bilse en kuytu mevsimde
Ölüme kendini adayacak.
Olmayacak daunın amin kısmındaydı bir kez daha...
Hüzün koynundan akıyordu bulutların.
Başı semada,gözleri hala aynada,
Ruhu elasını yitirdiği adamda!

Bir kez daha sustu en derinden,
Sorsan kendini bilen bir bilge kadar emin,
Yalnızlığa aşık olacak kadar abdaldı.
Korkulcak derecede bir hüzüne sahipti.
Adından bahsetse hüznün kıimsenin sahip çıkmayacağından emindi!

Ama o;
Sokağa terk edilmiş bir bebek edasında,
Sakip çıkmıştı herkesin terk ettiği yetim hüzüne.
Biliyordu,
Hüzün de her şeyden saydamdı.
Başındna def etse onsuz kalacak,
Ona sahipsiz çıksa yar yarası kanayacak,
Sahipsiz göz yaşlarına gebe kalacak ruhu...
Ve bir kez daha sadece sustu !