Şayet Bir Şansım Daha Varsa

''efeler gibi girdiğin aşk kapısından
ölüm marşıyla çıkışın niye''

büyük emeklerle ektiğim
sevgi ağacımın yapraklarından
neden kin ve öfke dökülür
neredeyse hayatımı feda ettiğim
bağlılıkla dokuduğum sevda kilimi
bana inancını yitiren bir zalimin
yüreğiyle sökülür

ey gönlümün mühendisi bilmez misin
güven ve sadakat
sevgi ve hoşgörünün bittiği yerde
kalbi besleyen duygular hasar görür
kalbin duvarlarını
her ne kadar baştan örmeye kalksan da
sıraladığın her tuğlası kırılır
ve harcı tutmaz sıvasının
çünkü kattığın suyunda gözyaşı
çimentosunda onu katılaştıran
kin ve öfke var

yüreği zengin olanın sevdası bonkördür
cebi dolu olanın ise,sevdası sefil
ben hayatım boyunca
zevkle yaptığım alış verişle
doldurduğum valizimi
şimdi dağıtıyorum sebil
çünkü kazandığım aşkın zaferi
yükleniyor yüreğime ağır ağır

bir zamanlar beni ben olduğum için sevmiştin
hani
beni onca kadının arasından seçmiştin
hani
ben de diğerlerine es geçmiştim
şimdi geçmiş karşıma bana değiş diyorsun
benim elbisemin kumaşı belli
iliğime düğme ise sensin
ancak senin makasın keser
senin ellerin çözer bağlı düğümü
sen huysuz ama başarılı
ben sabırsız ve istikrarsız olduğum müddetçe
çatışır dururuz iki inatçı keçi gibi
aynı köprüde
ve laf dalaşıyla boğuşuruz boş yere
ne sen kısalırsın
ne ben uzarım
o halde bu kavga niye
ben senin bozkırlarında yetişip yeşeren
bir çiçektim yediveren
şimdi sivri tepelerinde
sert rüzgarlarınla savrulan bir gelinciğim
zararım kendime
kanarım içime

şefkat kapısı mıydı sığındığım
ve kucağında büyüdüğüm
lakin senin yüzünden
artık gözyaşlarımla besleniyorum
bir zamanlar etim senin
kemiğim benim olsun demiştim
canımı sana emanet etmiştim
neden
tek sermayem olan canı
zalimce harcıyorsun
sayende zafiyet geçiriyor sevdam
şimdi sallanan bu kemik parçasını
üflerim bir kuru nefesle
ve bir gün son yolculuğa uğurlanırım
bir hocanın sela sesiyle

tükettiğin
kaybettiğin yerden topla kolaysa beni
fakat seninle başlamak istemem
yeniden hayata
ana rahmine dönmek isterim
şayet bir şansım daha varsa..