Saymadım Ölenle Ölüşüm Kaç Kez

ney asılı kaldı duvarda
kol saatin öldüğün zamanda
yatağında,yastığında döktüğün ecel terin
yatağının altında ters çevrili terliklerin
çay kavanozunda
çaydanlıkta
el havlunda
küllükte
bilgisayarında,parmak izlerin

gömleğini yıkamadım hala
yakasında teninin kokusu
asılı dolapta,ceketin pantolonun
kullanmaya fırsat olmayan
pakette sarılı hediye ettiğim
kalpli kravatın
ve ümidimi kestikçe dönüşünden
yüreğimde çoğalıyor
azap dolu yokluğunun korkusu

içimde kar yağmur
gezdiğimiz İstanbul sokakları bugün matemli ve çamur
hani ertelediğimiz ikinci baharı yaşayacaktık
hani saçıma takamadığın telleri takacaktık
sen benim tek dayanağımdın
abimdin,arkadaşımdın,sırdaşımdın,anamdın babamdın
yaşama sevincim,yaşama sebebimdin
kanım çekildi,ruhum dondu
küstüm kaderime
artık konuşsam yalan
sussam yalan
bu ölüme teslimiyetimdir artık ardından

ve seni ebedi aleme yolcu ederken
bir kez daha anladım ki bu dünya fani
her an sallanacak
yıkılacak
hırsla telaşla tırmandığımız
bu zamansız hayatın basamakları
ve her an durabilir
aşkla atan kalp
ve ödünç aldığımız bu emanet nefes
hiç bir garantisi yok yarınımızın
işte sevgili
bu yüzden ne umudum kaldı
ne de yarına ait bir heves



altı üstü bir kaç karış toprak
bir kaç metre bez
saymadım ölenle ölüşüm kaç kez...