Seden

düştü dalından

sararmış dut yaprağı

kırk bin yerinden açılmış 

kırk bin yaraya

bir bıçak ağzından bakar gibi

göz bebeklerine koydum 

göğsümde kabarmış güzü

nereye baksam kendi enkazım oldu şimdi senden sonrası

nereye koysam ömrümün soluk benzini

bir hüzün yağar şimdi aralıksız

avuçlarımın ellerinsiz boşluğuna

oldu mu şimdi bu hikayeye

bu ilaçsız sızı

şiir de yazdım 

iki yanıma düşen sesinin yokluğuna

konuşan hatıralardı sadece 

unutamam kanımın son damlası da

karışana dek toprağa 

sana yanmışlığımı...