Şefkat

Bıkkınlığa esir olsam da bu aralar umudumu yitirmedim hala
Dağınık saçlarımı düzeltmek gelmiyor içimden sadece
Sırılsıklam bir yağmurun şefkatinden başka tenime değmiyor kimsenin elleri
Kamaştırmıyor güneşin kamaştırdığı gibi gözlerimi kimsenin gözleri...

hızlı hızlı tünellere giriyor ömrüm.. bir aydınlık bir karanlık oluveriyor..
Sanırsın her şey tamam, gizlemiyorum da kendimi ama hala bir şeyler eksik gibi
O kadar çok düşünüyorum ki dolunay oluyor, ışığı kör oluyor dünyamın...
titrek bedeninden kopunca sitem eder gibi itilip kakılan yapraklar dolaşıyor sonra rüzgarlarla..

Aynı onlar gibiyiz sadece biz hisliyiz.
ama yansıması yüzümüze vurdukça, şaşırıp kalmasını biliriz..
biliyorsun ki buna inanabilirsin sen yalnızca..
her kalem yazabilir ama benim hissettiğim gibi kelimelerle anlatamaz seni asla..


Anlıyorum ki senin dönüşünde, gidişinde, bir mecburiyet değildi, yalnızca kaçmak
Başından en başına dönermiş, ya da başından sonuna kadar gidermiş Âşık
ve ben seni anlatırken şimdi fark ediyorum ki sadece kendini alıp gitmemişsin sen
Gövdesinden kopmuş bir yaprak gibi o rüzgârların kollarına sarılmışsın...


Ve en zoruda

Yalnız kalabilmeli insan, her şey el ayak çektiğinde
Sessizliğin izbe yalnızlığında bir sesin gidişine baka kalabilmeli
Alışabilmeli dokunmasız yalnızlığına hayatın hüzünlenerek...
Bitmiş bir çağın gelecek olanına, hayran olabilmeyi beceremeye bilmeli de bazen

gidiyorum bende işte isteksiz yanlarımı yanıma alarak..
seni sana bırakıyorum şimdi, yetiniyorum benlerle artık
Bende sayende güneşi söndürdüm gözlerimde..