Şehir Adını Hiç Unutmasın

Her acı kendi içinde dönüşür
Dönüşen her neyse senide değiştirir
Aklına vuran yalnızlıkların olur
Yalnız bırakıldığını düşünür ve inanırsın
Canının değerini acıya kavuştuğunda anlarsın
Sende bilirsin yaşamak kahır mektubu gibidir
Sen sadece satır aralarına gülücükler koyansın
Sahte gülümsemelerde noktalarsın günlerini
Sabahları güneşi pencerende istersin
Duyduğun yağmurun sesi olunca da daralırsın
Aslında yağmurdur hüznüne derman
Derman olacak yanını aydınlatan
Yol dedim ya yıldızlardan gözlerine akan
Senin görmeni değil, umuda dokunmanı sağlayan
Umut, terk edilmesi imkânsız
Yaşanması zorunlu olan kaderinde iyi niyet
Ne garip, sende bilirsin hayatın çengelini
Mevsimine göre nefes almak zor iş
Bahar gelince derinden ve soluksuz
Hazanın dibinde durgun ve yorgun
Bakışlarındaki bu sebepsiz yıkkınlık
Bu çıldırtan nem...
Ağlamak bile istemezsin değil mi?
Öyle ya senin için ağlayan bir gökyüzü var
Uykuların bölünmekte değil mi?
Karanlık nasıl olsa dinlendiriyor gözlerini
Nasıl olsa kadınlar erkeklerden yakınmakta
Geceler gündüzü kovalamakta
Yağmurlar güneşini ıslatmakta
Baharın neşesi hazanın soğuğunda donmakta
Sende bu kadar karamsar mısın?
Öyleyse yarını kim düşleyecek
Geleceğin çocuklarına kim önderlik edecek
Sen yoksan hiç olmamışsan
Biz diye başlayan bu bütünlüğü
Bu özgürlük çığlığını kim kuşatacak
Ama sensin bilirim
Her derdin arkasında duran derman
Derdine sahip çıkan ve göğsünü siper eden
Mevsimsiz güneşi gözlerine kelepçeleyen
Öyleyse göster bembeyaz dişlerini geceye
Aydınlansın tüm beklentilerin
Büyüt gözlerinin merceğini
Güneş vursun sokak aralarına
Ve yanaklarının kırmızısı boyasın
Tüm şehri,
Şehir senin adını hiç unutmasın