Şehrin Şifreleri

olmadı,
seninle Vivaldi sokağında buluşur
çarpık kentleşmeye göz süzerek
kör ve sağır beyinlere aşkı anlatırız..

kulağımda şehrin gürültüsü direniyor kendince
ama ben saçlarının dalgasını duyuyorum sevdiğim.

öyle meçhul
öyle sessiz
dudaklarını bükme hemen,
henüz yeşili toplamadım avuçlarına
kaybettiğimiz her yol gülüşüne çıkıyor
ve biz sarılıyoruz yeniden şarkılarına..

biliyorum,
sen de ağlardın hep
taşların neden bu kadar soğuk olduğuna..

hadi bugün soyunalım seninle şairliğimizi
ister misin bizi kimse tanımasın
ve kimse bilmesin nereden geldiğimizi..
bırakalım taşları yaşamın durağanlığına
temsil_i kilit kalsın.

mesela
elindeki kitap
şu saniyede gazete olsun,
alıp götürsün bu tufan gözlerini
benimse dilimde ?nereden sevdim o zalimi..?
faturalar biriksin cebimizde
hatta
nasıl ödenecek kaygısında tartışabiliriz de...

sıradan bir kanepe ve iki yastık
sen uyuyormuşsun,
ben filmdeki mutlu sona ağlıyormuşum
kim bilir
ne güzeldir umarsız gözlerin
çocuksu kızgınlığıma bakınca..

şehir inatla devam ediyor sağırlığımı bozmaya
ama ben belki de ilk kez
bu kadar inatçı ve sefil
yerimde sayıyorum.

mavi, turuncu, yakamoz, ayrılık
ve vuslat
ve deniz feneri..
şiire dair ne varsa çıkaralım lügatimizden
ve hiç anlamamış olalım
ay ışığında yürümenin cazibesini.

soframıza her sabah
zeytin ekmek musallat olsun,
şşşt! kalem duymasın da sevdiğim
tüm yoksul direnişlerimizi unutup
sana aniden sarılabilirim.

sonunda şehir yine 1-0 önde
salıyor ambulans sirenini üzerime üzerime..
işte şimdi tam vaktidir şiire dönmenin
ve sensizliği alabildiğine terk etmenin.

heyhat! ne diyorum ben,
bu şehrin şifrelerinde
sensizliğin kapısını hiç çalmadım ki...