Semih Efendi Kaç Yılında Öldü

Hiç bu kadar telaşlandırmadı çarşıyı,
Kireç boyalı kavşakları düşlediğinden beri;
Belki gevşemeyen varoşları yokuşladığı kadar...
Gölgelere karışan şiirler yazmazdı,
Küfürlükleri raflara koyduğu vakitlerde...
Pek sevmezdi delikli bir kuruşa satılan uykuları ama,
Gececilikten de dert yanmazdı...
Mutluysa bir sigara tellendirir
Savurur duman gibi dağıtır...
Aksine,ne zaman görsem;
Yakar küle çevirir,
En keyifli anlarının pezevengi dediğini.
Gerçi parasız kaldığında terkedeceğini bilir de
Yine de vazgeçmez,ağır çekim intiharından...
Mantığını devre dışı bırakır,
Hayalgücünü piyasaya sürerdi.
Bu sefer kâr edemedi satışlardan...
Belki bir hayale ömür adadı,
Akdeniz gözlü,hüzün saçlı bir kızı sevdi...
Tarih olsun diye gitmedi terminale.
Son kez alkışlanmak istedi tadı yakıcı tütünüyle...
Hep aynı kadındı sokakları.
Yeni bir paketle yine dolanıyordu,
çürük şehrin azgın kışlarını kesen baharda...
Hep aynı sesti onu bulan yeniden bulan,
"Efendi,yinemi sigara içtin balkonda"
(Efendiler kovalasın seni be çocuk)
Her parçasındaydı takvim gözlü yalnızlığının.
Yediyüzotuz yanlış anlama ama o kadar doğru...
Bir gün liman kokulu şehrin sözlerine kulak verdi,
"Efendi sen istiyorsan,ben istemiyorum"
(Kendine iyi bak, " sen de")
Kendi gitti ismi kaldı baki...
Marta bakarken buldular,
Dosyasını bir başka bahara verdiler...
Sahi Semih Efendi ne zaman gitti?
Kim el verdi cenazesine,kim gömdü,
Kim hakkını helal etti. . . ?