Sen Aç Yeter Ki

Şimdi dokuz sayfalık bir girizgah,münasip düşerdi buraya ama...




Bana biraz sen getir
Seni anlat,ama hiç konuşmadan
Ilık bir meltemin yamacında durup,göz kırp kalbime
Gülüşün rengini hangi çiçekten aldıysa
Dudaklarım,yalvarsın o çiçeğe...

Gururun,delikanlı hamallığını rüzgarlayıp
Mağrur dağlara savuruvermeli
Diyebilmeli,hedef tahtası aşkın,esrik vuruşlarına
Yaşanacaksa yaşanacak olan
Zaten bu değil mi?

Konuştukça azalıyor güzelliğim
Dalından düşen bir yaprağın kederini yaşıyorum
Her defasında muğlak bir cümlenin peşine düşüp
Yanıyorum...

Yokluğuna açık bir yanında duruyorum hayatın
Birde,o ılık rüzgarla varlığın değmese yüzüme...
Bile bile kıyametim olacak
Kendime sapladığım bu kaçamak ağrı
Dışımdaki devasa kalabalık
Sensiz,içimde tek yine...

Ne çok şey dışlıyor beni,sen olmayınca...
Sesim bir gölgenin rengine bürünüp
Sana beni soruyor...
Ey doğarken ruhuma üflenmiş adresim
Beni bana bırakma
Zaten,daracık yollardan ulaşıyorum
Senin çıkmaz sabahlarına...

Gelir misin,defne ağaçlarını yollarına düşürsem?
Yada,suların serin yatağına gizlensem?
Yolcu edip kışları,baharları kapına getirsem?

Sen
Her gece gökten bana ışıldayan suret
Bir kere bak
Yeni açan güle benzesin yüzüm
Nefesini kulağıma değdir hadi
Yoksa,şu ellerimde tuttuğum avaz
Senin değil mi?

Zamansız zannettiğin
Zamanların en güzelinde,şimdi
Sen filizlen,aç hele birde
Gövdene can taşıyan toprak olmazsam
Toprağın bağrında,CAN olayım bende...

Her gölge,kendi varlığının esiridir
Korkma aşikar et kendini
Zaten,vakitsiz açan bütün çiçeklerin korkusu
Alt tarafı
Vakitsiz bir kırağı değil mi?