Sen Aklıma Düşünce / Aşk

Sen aklıma düşünce
ben adını hecelerdim hep kekremsi
yeniden başlardım
kırıldığım yerden sarıp kanatlarımı.
Suya batacağını bile bile,
kağıttan gemiler yapardım kıyılarına.
Turunç kokan mevsimde,
kendime göç ederdim, kentsizliğime...

Sen aklıma düşünce,
saçlarına dokunan rügara küserdim.
Akşama içerlenirdim,
bir günü dah gözlerinsiz eksiltirken ömrümden.
Yetim kalan cümlelerimi,
seninle kavuşamadığımız caddelere asardım.
Dönüşsüz biletler alırdım,
lakin her yol,
sende son duraktı bilirdim...

Sen aklıma düşünce,
yetmezdi duvarlar içimi dökmeye.
Çığlıksı hatıralar,
boğazımda bağdaş kurardı sorgusuz sualsiz.
Beni bağışla,
mevsimine yenilirmiş her yaprak sevdiğim.
Bağışla beni ne olur,
hep sonbahardı dilimin ucunda kelimelerim...

Sen aklıma düşünce,
bir şarkının suskunluğu tırmalardı kulağımı.
Takvimler bölünürdü telaşlı yalnızlığıma,
yüzüm,
eski bir hikayeyi anlatır gibi dururdu.
Gözlerimin uçurumundan düşerdi yokluğun,
lisanı kayıp satırlar savrulurdu birer birer.
Her seferinde,
iflas ederdi yürek ssim...

Sen aklıma düşünce,
çiy düşerdi buğday vakti kirpiklerime.
Yalnız şehirleri boyardı ressamlar,
aşka demlenirdi mimiklerim.
Gecenin ayazına düşerdi bir yıldız,
çocukluğum gözlerimin önünden geçerdi.
Kaç sevdaya tanıksa yüreğim,
o kadar şiire dökerdim yüzünü.
Adından,
sol yanıma bir çarpıntı daha eklerdim...

Sen aklıma düşünce,
bahara örterdim bütün özlemlerimi,
ışıkları sönerdi bir bir şehrin.
Yıkayıp gözyaşlarımla yarım kalmışlığımı,
iltica ederdim dokunduğun coğrafyaya.
Her iççekişim,
kazınmış birer belgesiydi yalnızlığımın
ve göğümde dolanırdı göçmen kuşlar,
ben hiç gözümü kırpmadan izlerdim...

Sen aklıma düşünce,
asılı dururdu bir boşlukta ellerim.
Çay içerdim gün batımlarında,
kalemim demli şiirlere meyilliydi hep.
Bu vakitler,
umudun ömrü es geçtiği vakitlerdi sevdiğim
ve bu vakitler,
acının ikametgahı olurdu gözlerim.
Ben hep,
gidememekten yenilirdim.