Sen Daha Toyken Ben Çok Yaşlıyım

gözlerim olmalı üzerimde
zemheri soğuklarında sıcaklığını hissetmeliyim
yıllar geçsede en azından bir ömür
daha dün gibi hatırlamalıyım, hatırlamalısın beni.
sana yazdığım şiirler sadece ağlamamalı
bir sokakta yürümemiz gerekir, sonbahar aylarında
yapraklar dökülürken üstümüze, bir nara patlatmalısın
her hatırladığımda sesini tekrar tekrar duymalıyım
sen daha toyken, ben çok yaşlıyım


kirli beyaz bir kağıda yazılmış mektubunu almalıyım
senden ne kadar uzak olsamda
varlığını daima avuç içimde tüm samimiyetimle hissedeceğim
saate her baktığımda , senden kazandığım kayıpsız dakikalarım
yokluğunun varlığındayken üç damla gözyaşı akıtmalı garip gözlrimden
unuttuğum herşey senden önce ne varsa anlamsız olmalı
bozkırın evladını tanıtmalısın sevdanın yüceliğinde
rüzgar estirecek bir gücüm olsaydı aşikar
her an kokunu getirecektim, haketmeyen şu topraklara
yağmur yağarken bile , zehir dumanlar altındayım
sen daha toyken, ben çok yaşlıyım


yıldızlar bir bir kayacak gökyüzünden acı dolu ayrılık
halbuki o ana kadar ne büyüktü sevdalık
her ne kadar tanımasanda beni
bulutlarda bir yağmur harareti yaşandığını bilmelisin
sisli sabahlara uyandığında beyazlar arasında kendini kaybetme
su berraklığında tertemiz olduğunu bilirim
kapını çalacak mendebur eller olacaksa şu hayatta
o elleri görecek yiğit gözlerim olmasın bu hayatta
gurbette olduğum her an, en yakınındayım
sen daha toyken, ben çok yaşlıyım


kına yaktığın ellerini , kınalı ellerimle tutmalıyım
yüreğimin gizli odalarını bir tek sana açmalıyım
yaşamalıyız yarını , yarından öte güler yüzlü
bir simit, birde demsiz çayda karnımızı doyurmalıyız
varlığıda ve yokluğu en iyi biz bilmeliyiz
aşkımıza tanıklık edecek göçebe kuşlara sadece tebessüm etmeli
umudu ekmeliyiz çorak kalmış topraklara
gözyaşımla sularım , meyvelerimi tatmalıyım
sen daha toyken ben çok yaşlıyım


bir merdivendir bu hayat , kırık basamaklı güvensiz
her basamakta daha iyi tanımalı onu
kirlenmiş sayfaları yırtmalı, yazdığımız defterlerden
saçlarının siyahını, aklar içinde göreceğim belkide son basamakta
halbuki seni düşündüğüm anlarda hep gençsin , birazda çocuksu
senli rüyalarım ne güzel, bir sonu olmamalı
uykulara dalıp, her an seni yaşamalıyım
sen daha toyken, ben çok yaşlıyım


yalnız yürüdüğüm yollarda,
peşimde bir kaç budala köpek, açlıktan nefesi kokar
sokak kedileriyse benden kaçıyor
tüm ihtişamı ürkütücü rüzgar, şu ormanda bir ağaç arıyorum
yağma yağmur diye dua eden eller var buralarda
günelin her doğuşunda, kafalarını kayalara vuruyorlar
gözyaşı biriktirip avuçlarında, inanmassın belki onu içiyorlar.
işte ben böyle yalnızım, böyle eziyetli
seni ilk gördüğüm andan beri yolculuktayım
sen daha toyken, ben çok yaşlıyım


kamyonlar ezecek neredeyse beni
lüks cipin gölgesinde uyuyan miskin farelerim var
aç kalınca kaçak kedilerim , şüphem yok ki onları yiyecekler
paldır güldür koşuyorum yarı düşüp, yarısında toprağı yalıyorum
burdaki köşe başları , sanırsın cehennem manzaraları
ben ki ararken kaybettim cennet odalarını
o odalar ki her gülüşünde gözlerinde parıldıyor
gözlerine küskün, yokluğunda yanmışım
sen daha toyken, ben çok yaşlıyım


umudum hiç yoktu bu hayatta , yaşamak ne denli ağır
sokak lambalarında, bir karton üstü mesken tutmuşum
koca koca çınarlar küçüldü gözlerimde, küçük küçük fideler gibi
azcık güç hissetsem hayat yorgunu şu vücudumda
kıyamet kopar belki diye , kalkıp onları yeniden dikeceğim
kararanlık akşamlarda sızan bir ışık görsem gözlerime
utanmam ki bu hayatı yeniden yaşayacağım
önce kaybettiğim gölgemi , sonra seni ararım
sen daha toyken, ben çook ama çok yaşlıyım...

aşık SAYGIN