Sen Dur Ben Ölürüm

sen gül, ben ağlarım hayat
sen dur ben ölürüm....

dilim sustu,içim avaz avaz
gözüm dindi,yüreğim sırılsıklam
hakkıma düşen payı kaderimin
razıyım verdiğin bu sabrına dertlerin...
aklım çıldırır,gönlüm hıçkırıklara esir
vur, vur yıkılsın hayata yaslı duvarlarım
kes birer birer dallarımı,
kurudu nasır gövdemde huzurum
ben aklımı özlemine takmışım
.....
kapat,kitle kapılarımı hayat
odalar daralır,duuvarlar üstüme
suratıma çarpılan hayatın acımasız eli
kaçıncı tokat,kaçıncı yara..
işte gidiyorum ...
dayanamaz herkes sussada
hıçkırır bir ana,babaya inat....
vedalaşmak zamansız ayrılığın eksikliği
sarılamadığım ana kucağı özlemim
çocukluğumda yitirdğim baba şefkatim..
ya da hiç sahip olamadığım..
eksikliğini hissettiğim tüm sevgilerin
benim olması için çırpındım hep
çocukluğumda herşey benimdi ,sıkıca sarıldığım
şimdi bir el yok boynumda
bir vücut yok sıkıca dayandığım
ozaman özgürdü yaşlarım ,yağardı zamansız
şimdi kimsesiz bir yolda şehadete doğru
gözlerim nemlensede gidiyorum
artık geç kalınmış mutluluğu neylerim...
ölüm korkutmaz ,ayrılık daha ağır...
sustuklarıma...
söyleyemediklerime üzgünüm,
yaşayamadıklarımsa ayrılığa dair..
ölüm de bana yaraşır .....