Sen Gelmemeliydin

Sığ akşamlarda isyanım vardı yalnızlığa
Çiçekleride alıştırmak zor oldu yokluğuna
İstanbul ise bir başka yastaydı
Bitmiyordu adımlar, saatlerse insafsızdı
Ve uzaklardan bir ses unut diyordu bana
Bu imkansız bir şey bile olsa

Unutmadım, asla saatlere de yenilmedim
Gülmedim, umutsuz olduğum anlarda ağlamadım da
Hislendim, yakındım ama yüreğime taş bastım
Hatta bir gün dönecek diyerek fesleğenleri bile kandırdım
Senin gelmeyeceğini bile bile

Puslu akşamlarda buhrana alışmış
Buğulanan camlara adını yazmıştım
Yalnızlığı kendime bir servet bilip
Yar sinesi diye duvarlara başımı yaslamıştım
Ve yeniden yaşamayı senin gelmene bağlamıştım
Senin gelmeyeceğinin bile bile..

Ben yine eskisi gibi mahallenden ayrılmadım
Bazen kapınızın önünden geçtim, bazen de pencerene baktım
Aynen seni izliyor gibi sokaklarda peşinden dolaştım
Ama yokluğunun farkındaydım, sensizliğe kendimi alıştırmıştım
Hatta seni içimde öyle öldürmüştüm ki, mezarını bile kazmıştım
Zira biliyordum sen gelmeyecektin

Ama, ama sen geldin..
Demek yine yağmurun sesi beni hüzünlendirecek
Demek yine gecelerimi sensizliğe bestelenen şarkılar süsleyecek
Yine mi kendimi birden sokağa atacağım
Yine mi sana yazamadığım şiirlerin kağıtlarını aynı köşeye fırlatacağım
Yeniden seni görmek için sabahları erkenden yollarına çıkacak
Ve yine göremeyip üst üste sigara mı yakacağım
Yani aynen eski günlerdeki gibi yaşayacak
Ve bir gün gitmiş diyecekler bense yine mi yıkılacağım
Hayır, sen gelmemeliydin,
Bu küllenmiş aşkımı alevlememeli
Ve sen İstanbul'a dönmemeliydin.