Sen Gidince Anladım

Ne yapmalı şimdi bilmem ki
Ağıt mı yaksam, can bulduğum bakışlarına?
Çöllere su serperdi serin sözlerin
Koyup gittin beni sahranın yokuşlarına
Nasıl bir alevdir kibriti çaktığın
Benzemiyor hiç ellerin yakışlarına.

Gülünce gamzelerinde zambaklar gizlenirdi
Çağlayanlar utanırdı sen özleyince
Kırılıp üzülüp boynunu bükünce
Kalbin sanki gözlerinde filizlenirdi.

Nasıl da meydan okurduk birlikte hayata
Yaşamak ne demek, ölmek ne demek
Varlık yokluk nedir, sevinç keder ne?
Ders verir, öğretirdik dünyaya
Köhnemiş dar yollar kesmezdi bizi
Biz köprüler kurardık seninle aya.

Bazen harbe giden bir yiğitti öfken
Bazen çorak topraklara gül götüren yağmurdun
Bazen yavru ceylanları emzirirdi gülüşün
Bazen hüznü, bir tabutta gözlerinde bulurdum.

Sen giderken
Bilsen kaç güvercin havalandı içimden
Konarak pervazlarına bakışlarının
Kaç mermi sıyırdı geçti ruhumu
Dayandım
Oysa için için ağlıyordum susarken
Bir küçük cehennem oldu bağrım
Ölmenin adını sen, ayrılık koyarken.

Vefa dönülmez bir yemindi zülfünde
Rüzgarların busesine aşkı dokurdun
Bütün olmazlar taş kesilirdi çarelerinde
Güneş donar, ay sönerdi, sen hep vakurdun.

Bunca yıkılan dağlarımın üstüne
Gittin, sen de uzak diyarlara kucak açtın
Ben telaşlı bir yol ayrımında
Sen göçmen bir kuşun kanadında kaldın
Yokluğuna yandıklarım yetmezmiş gibi
Gidenler listesine eklendi şimdi senin de adın
Allah var, kıymetini bilememişim
Değerini geç anladım
Varlığının.