Sen İstanbul Ol

Biliyorum sevgilim
Aynı kenti sarmıştık seninle,

hüzün bütünleşir'ken
biz hiç sesi olmayan
kaldırım sokaklarının adı olmuştuk.

Biliyorum sevgilim.

Hiç değmedi aşk ile yanan yüreğimiz,
hep yarım kaldı ilk bahara.
Ve hiç tamamlamadı aşk bizi.

Süründük.
Sustuk.
Ağladık birbirimize

Kaderimize yusuf gibi kabul olduk.

Biliyorum sevgilim.

Acımız derin geçişimizin
ayak izleri.
bir türlü geçmek bilmedi üstümüzden
Aynı deprem yığını gibi
kaldık darma duman...

sadece gözlerimizdi konuşan
zaten bir onlar anladı ikimizi.
Hiç yalan söylemeden.
Ve bir ellerimizdi
sıcaklığını hisseden baharın.

Biz buz kesildik.
Ruhumuz.
Bedenimiz.
Ve dudaklarımız sustu.

İşte sevgilim biz seninle
iki yaprağın salkım üzümüyken,
şimdi ise başka şişelerde şarap olduk.

Deli gibi.
Duru gibi.
Aşk gibi.

Ama sakın korkma
biz ölsek bile adımız kalacak
anlatılan masallarda.

Veyahut geçmişten en büyük
aşkı yaşayan hikâyelerde yaşayacağız

Toprak olsak
Üstümüze papatya.

Kış olsak ruhumuza
cemre düşer sevgili.

Yok olma,

Ben ölmedim daha.

Nefes alıyorsam hala, bil ki

senin bana emanet ettiğin sevginin
büyük varlığından'dır sevgili.

Sen susarsan.

İşte o zaman ben firar olurum.

Meçhule döner ölmüşten beter olurum

Ha diri ha ölü
hiç farketmez.

Sen İstanbul ol'ki,

ben kız kulesi olup
ölümsüz kalayım sevgilim.

Bir aşk.

Bi nefes.

Bi sen.

Bi bende biteyim.