Sen Varken Korku Sen Yokken Ölüm Var

hayattan kopuyor iişte bedenim.
tecrit ediyorum kalbimi, kapalı bir zindanda..
nefes alamıyor kalbimin odaları...
ve ben korkusuzcu bekliyorum ölümü..
güvendiğim dallarını tutmak istemiyorum, çınarımın..
bu aşkın peşinden savrularak gitmek,
ve aşkımız gibi yok olmak istiyorum..
ölüm hiç bu kadar sıcak gelmezdi,
ve ben hiç yaklaşmamıştım bu kadar,
soğuk sandığım ölüme teslim etmek için bedenimi...
sen ölemezdin ki, ben ölmeden.
ben senin katilin olacağım, kendimi öldürerek..
insanların yüzleri yoktu..
nefes alıyorlardı, ruhtan arınmışlardı.
milyonlarca sor içerisinden seçip bulmuştum..
neden insan kendine kıyar?
ve benim tek kaybım sendin..
bir tek ben kalmıştım..
ne önemim vardı ki..
şimdi kendimden geçiyorum işte..
ölüme merhaba diyorum..
sıcacaık kollarını bana açmış...
sarılmak için çırpınıyorum..
bir kez daha nefes alıyorum..
son kez senin aldığım bu nefes..
son kez damarlarımda gezen aşkımızın nefes alışı..
yavaşça bırakıyor bedenim ruhumu özgür.
büyük bir yükten kurtulmuşcasına..
ölerken bile gülümsüyorum bu yaptığıma..