Sen ve Ölümü Düşlemek

Gözüyaşlı bir anne,
Arkasında bırakacağı bir sevgili,
Ve yeşil gözlü mavi bakışlı bir çocuk.
Yaşamının son deminde.
Belkide son nefesini verecek bu gece.
Hayattan bezmiş,
Yaşama sevincini kaybetmiş,
Tek düşündüğü,
Geriye bırakabileceği iki eser
Veya iki şaheser.
Biri canının yarısı sevdiği eşi,
Diğeri gözünün nuru canparesi yavrusu.
Nasıl bırakıp gider insan sevdiklerini.
Amansız bir hastalıktı,
Ayıracaktı sevenleri.
Azrail nasıl durur karşısında kimbilir?
Bir ceylan gibi pınar başında,
Veya bir kor ateş gibi alevler arasında.
Nasıl olursa olsun alacak ya bu canı en sonunda.


Demiştim ya son gece son nefes.
Kollarına almıştı,
Bir yanında yar,
Bir yanında yavrusu,
Son kez okşuyordu belki başlarını.
Sözleri kulaklarına söylediği son fısıltı.
Seviyorum sizleri,
Sakın unutmayın beni,
Her bayram ziyaretime gelin,
Sakın ola unutmayın sevdiğim çiçekleri.
Bilirsiniz siz mor menekşeleri ve kırmızı gülleri.
Ha birde su getirmeyide unutmayın.
Belki kurur mezarım üzerindeki çimleri.
Yeşermesi için sularsınız çimleri.


Ve eğildi son kez sevdiğinin kulağına,
Dedi emanetime iyi bak ha.
Hakkımı helal etmem sonra sana.
Gözün gibi bak,canın gibi sev,hayırlı evlat yetiştir vatana.
Bilki yavrum benden sana kalan tek hatıra.
Ve çok az kalmıştı sabaha.
Kalktı son defa baktı onlara doya doya.
Uzandı yavaşça onları uyarmadan yatağına.
Son nefesini verdi o'nu yaratan Yaratanına.
Gözleri kapalı,yüzünde tebessüm ve alnı açıktı da.