Sen Yokken_1

Acıdan yanan şiirler biriktirdim sen yokken!
Bütün şarkıları hüzün bestelemişti,
Kimsesiz bir duvar kenarındaydım;
Zaten ben de kimsesizdim sen yokken
Her sokak başındaki sokaksız sokak köpekleriyle paylaştım yokluğunu...


Sen yoktun ve ağır geliyordu bütün makamlar,
Her mısram yokluğunun yoldaşı,
Her durak senden ayrılışın başlangıcı,
Bütün günleri geceye bağladım sen yokken!
Harabelere selam vermekten bıkmadım,
Ve konuşmadım...

Gidişinden başka sözcük bulamadım lugatlarda
Başımı alıp gitmek vardı anıların kol gezdiği yerlerden
Bütün çocuklar nemli gözleriyle bakıyordu yüzüme,
Gökyüzünün başka renklerini görmedim;
Yağmur yağmadı, soğukta üşümedim.
Güneşe aldanmadım sen yokken!



Susamış bir bedeviydim;
Çöl yoktu parmak uçlarımı yakan,
Sen yokken bütün seraplar benim gözlerimde can buldu.
Duvarlar çarptı yüzüme sen yokken!
Ağaç dallarım yoktu tutunacağım
Nevruz kokularıyla uyandığım dağ başları çorak topraktı,
Akşam sefalarımdaki kahkahalar duyulmayacaktı,
Dönüşü olmayan bir yoldum sen yokken!

Yokluğun bütün varlıkları unutturdu,
İsmim bile yoktu, sen yokken!

(...iki üç güne...dönüşünü ekle yüreğime...)