Sen Yokken

İnanmadın değil mi.
Onada mı gülüp geçtin.
Daha da güzel kurdum hayellerimi.
Ümitlerimden yağmur yağdırdım.
Damla damla söndürdüm yangınlarımı.
Sen yokken sadece rüzgardan korudum kendimi.

Aldırmadın belkide.
Her isminin anıldlğı yerde.
Ya düştüm uçurumdan.
Yada kimse çıkaramadı boğulduğum okyanustan.
Keşkeler bindi inmez taht kurdular tepelerimde.
Sen yokken çay sigara içtim azrail ile aynı masadan.

Sana ne öyle ya.
Kıskançlığı vurdum şakağından.
Nefesini bile sakındığım rüzgardan.
Titredi yüreğim birde ellerim.
Sen içtim ben kustum zehirim.
Sen yokken sen aldım sen yazdım caddelere sokaklara.

Buraya kadarmış ha.
Ellerim dudaklarım çatlamılş ayazından.
şimdi adım ölüm çıkamam mezarından.
Ya şalkın vurur yada dalgaların.
sensizliğe demir atmış gemisiyim sen denen limanın.
Sen yokken ağlamak ne kadar zor bilirmisin adama.

Öylemi kendin bilirsin.
Ben bilcem tabiki ben ha.
Mutluyum kırıldımda senden başkasına eğilmedimya.
Unutmadım korkumda kalmadı unutulmaktan.
Tek gerçeğimsin alamadığım yalancı dünyadan.
Sen yokken bedeni mi ruhumdan ayırır o kamyon gözlerin.