Sen Yokken / Aşk

kimse yoktu

sen vardın

geceyi emziren bir karanlık vardı

omzumda bir anının ağırlığı kadardı herşey aslında yalnızlık gibi

biraz mat biraz salt biraz malt halde

bir bir yüreğimde devrilir arzudaydı

kimse yoktu

sen vardın

pespaye özlem vardı içimi kuşatan

sonra bir ikibinonbir yazının seninde

yüreğim fütursuzca dönük kaldı

aşk ne garip şeydi seni tanımlarken

sende takılı kaldım farkımda mı zaman

kimse yoktu

sen vardın

ölü toprağa serpilirken

imgeler mezarına gömüldü şiirlerim

ve bu yaşımda yasıma teslim oldu ümitlerim / düşlerim / her şeyim...

yağarken gözlerin en derin yerinden

kimse yoktu

sen vardın

koynumda yatan en ızdırap

hiddetin şiddetini yaşatıyordu yüreğime

kan revan kâbusların gölgesinde

biraz daha çürüyordu yarım gençliğim

susu'yordum artık / tüm dil'sizliğim ile.

kimse yoktu

sen vardın

zümrüt yeşili gözlerimden

burnunun dikine akarken hırçın yaşlarım

(d)üşü-yordu ölüme yüzen benliğim

her gün biraz da senden verirken ö'dün

her yarın biraz daha yorgundu her yanım.

kimse yoktu

sen yoktun

aşkın t'adı leyla olmaktan çok uzaktı oysa

bundandır kavuşamayışın i'zâfiyeti...

ve bu yüzden

hebâ oldu aldığım her nefes

belki de bu yüzden yenik düştüm nefse