Sen Yoksun...

Şimdi gitme vakti...
Şimdilerde ölümü dileniyor ruhum...
Yoksun biliyorum.
Ama ümitlerim kemiriyor hala zihnimi.

Ölümsüzlüğü değil, ben sadece seni istedim.
Dokunduğum her yerin aklımda...


Artık yoksun!
Uzaklarda beni düşünen, hayallerimin sahibi olan kadın...
Sen, gözyaşlarımın prensesi, aşkımın tek şahidi, tanrıçam...
Nedense unutamıyor ellerini, hayallerini...
Sen yokken ne kadar da zor adımı hatırlamak...
Acıyı bana reva gören tanrılardan daha gaddarsın.

Evet, artık sensizim...
Sadece mezarıma getireceğin papatyaları bekliyorum,
Toprağıma akıtacağın her gözyaşında dirilmeyi ümit ediyorum...
Her kızıl şafakta seni düşlediğimi unutma, hep beklediğimi...

Ateş yakmıyor artık, korkutmuyor gölgeler, kandıramıyor şeytan...
Her yanımdan sarkan yalnızlık buzulları, üşütüyor kimsesiz bedenimi...
İşte sana bir erkeğin yalnızlık ritüeli...
Bunlar yaşamının gayesini yitiren bir adamın duası...
Uzaktan bakıldığında sadece bir yakarış...

Karanlığın ardı sıra yürürken sen nerelerdesin?
Evet, ölmeyi ezberliyorum,
Sensiz kalan şiirlerimin şafağında,
Sıradanlığın zehirli sularında...
Sürükleniyorum saçmalığın damarlarında...

Söyle sabah yıldızım,
Hangi geceden kaçarken unuttun beni,
Hangi gökyüzünde kaybettin gündüze hasret yüreğimi...
Yapma artık! Beni ruhsuz varlıklar diyarına terketme!

Hayatımın anlamını yok etme,
Sarılmama izin ver geceyi kıskandıran tenine...
Yaz bir yerlere, tarih at,
Bu gece sensiz yatan aşık bir adam var gökyüzünde,
Cennetini kaybetmiş bir melek gibi kanat çırpıyor,
Toprak kokan teninin kusursuz kadifesine.

Yapma!
Bir adam ağladığında ne olacağını iyi bilirsin
Ben senin koynunda gülmeye alışmışım.

Evet, ölmeyi istiyorum,
Issız ormanların cinnetinde,
Benim olmayan kadının son nefesinde...
İçime damlıyor hayat,
Sen yokken ne kadar da zor havayı solumak?