Senbahar Mevsimim 2

Sessizce,

bir dizenin sırtına dayardım içsesimi,

zaman geçerken hep kaldığımdın.

Ardımda bıraktığım yollara benzerdin bazen,

bazen de suskunluğumun yara almış haliydin işte,

çocuk kalmış yerlerinden severdim en çok,

ve ben sana hep,

çiçeğimle değil yüreğimle gelirdim /

Sen'din çünkü bende eskimeyen ne varsa,

manzara diye,

seyretmişliğimdin kendime her sustuğumda.

Bir şiirin iki yakası,

bir şehrin aşka çıkan tüm sokaklarıydın.

Ülkem bilirdim adını,

ve ucu koparılmış bir ekmeği paylaşmak gibiydin.

Sabahına,

güneşle doğmaya geldim ben sevdiğim...

Kabuk tutmuyordu bazı yaralarım,

çıkarıp iç cebimden ömrümü,

yanık yerlerinden öperdim ara sıra,

kimse bilmezdi,

kaç sesi susturdum içimde ağlayarak,

herkese körebeydim de bir sana yenilirdim.

Hırpalandım kanadından asılan bir kuş gibi,

hep bir göç haliydi kimsesizliğim,

ve ben rabbime en çok,

''ne olur gök hiç üzülmesin'' diye dua ederdim.

Göğsünde,

ömrüme susmaya geldim ben sevdiğim...

Önce,

alfabeyi kaybettim kuytu bir yerde,

ses vermedi kanayan yaralarım,

ki ben,

hüznümü hep ayak seslerinden bilirdim.

Sonra,

bir uçurum kuruldu göğsümün tam dibinde,

sana kavuşmak içindi tüm yorgunluğum,

gelişigüzel cümleler kurardım rüzgara,

tebessümün,

hep bende kalsın diye başka bahara ertelerdim.

Otobüs duraklarına bırakırdım,

sana yazılmış tüm sevda şiirlerimin birer fotokopisini.

İstersen beni,

dudağımdan aşkla dökülen adına sor sevdiğim.

Çünkü ben seninle yürümediğim,

tüm o yolları seni düşünerek arşınladım bunca zaman.

Ki çiçek açmak için,

biraz gömülmek gerekirmiş diye ucundan kıyısından.

Yüzünde,

ülkemi sevmeye geldim ben sevdiğim.